Γεια σας κι από Desperado!! Σε ένα έκτακτο παράρτημα, με αφορμή μια πολύ ωραία συζήτηση που είχαμε στο The False 9 Show (μπορείτε να την ακούσετε). Για τεχνικούς λόγους δεν μπορούσα να συμμετάσχω και είπα να μοιραστώ τις σκέψεις μου κάπως πιο δομημένα σήμερα, εδώ, ενδεχομένως και εν ψυχρώ. Ίσως λοιπόν να έχουν μεγαλύτερη αξία σήμερα, άν και αυτά που θα γράψω είναι προϊόν χρόνιας επεξεργασίας και δεν επιδέχονται ιδιαίτερων αλλαγών στο μέλλον, καθότι όταν σχηματίσω άποψη για ένα θέμα είμαι «αγύριστο κεφάλι» (γέλια)
Πέρα από την πλάκα, συχνά τυγχάνει να διαφέρει η γνώμη μου από την «κοινή γνώμη», την οποία θεωρώ στις μέρες μας ένα όχημα για να επιβάλλονται απόψεις που εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα και το σταματάω εδώ, γιατί εδώ δεν είναι μέρος για φιλοσοφικά δοκίμια… ή μήπως είναι; (γέλια)
Πάμε όμως στα ποδοσφαιρικά! Φύγαμε;
Λοιπόν…
Όποιος δεν ξέρει «τί καπνό φουμάρω» τον προτρέπω να ανατρέξει στα προηγούμενα post, δεν θα ξετυλίξω όλο το thought process από την αρχή…
Ακούω λοιπόν από χθες από πολλές πηγές να διατυπώνεται η άποψη στα social, αλλά και αλλού κι από φίλους καθόλα έγκυρους και κατηρτισμένους στον χώρο του ποδοσφαίρου ότι «ο Παναθηναϊκός έχει αρχίσει να το «χάνει» λίγο», «ξεθυμαίνει», διότι δεν παράγει τόσο επιθετικό ποδόσφαιρο πλέον, στα τελευταία παιχνίδια κλπ. Έρχομαι λοιπόν να βοηθήσω στην οικονομία της συζήτησης και να πω ότι «ναι και όχι, αλλά κυρίως όχι…» (γέλια)
Εξηγούμαι, «ναι», γιατί υπάρχει ένα συνεχές αγώνων ακατάπαυστα πάνω από μήνα πλέον, από την προηγούμενη διακοπή με παιχνίδια και μεσοβδόμαδα, ευρωπαϊκά, δύσκολα απαιτητικά παιχνίδια με υψηλό κίνητρο που κρατάνε την ομάδα στην τσίτα να αποδώσει τα μέγιστα για την ομαδική και ατομική διάκριση στο 2o τη τάξη Hollywood που λέει και ο coach. Όλο αυτό επιφέρει σωματική, αλλά και ψυχική κόπωση σε παίχτες, προπονητή ακόμα και στον κόσμο της ομάδας που θέλει να αποτινάξει την αύρα της μιζέριας που είχε κάτσει πάνω μας τα τελευταία χρόνια της ποδοσφαιρικής ανυποληψίας. Εκεί είναι το κλειδί, είναι ευνόητο να συμβαίνει αυτό, αλλά πρέπει να αναλογιστούμε τί έχουμε καταφέρει με τον Ιβάν στο τιμόνι αυτά τα 2 και κάτι χρόνια. Δεν θα τα απαριθμήσω, τα ξέρετε καλύτερα από μένα, έχουν ειπωθεί πολλές φορές στο παρελθόν. Η ουσία είναι ότι το process είναι process, δεν παίρνει shortcuts και πέρσι που κοντέψαμε να πάρουμε το Πρωτάθλημα τελικά δώσαμε ένα άλλοθι στα γεγονότα και λόγω του ότι «είχαμε μείνει από λαδάκι στο καντήλι». Ναι δεν το χάσαμε fair and square, αλλά και ποδοσφαιρικά είμασταν «οριακά έτοιμοι». Άλλωστε και ο Ιβάν όταν του έκαναν συζήτηση off the record έλεγε ότι ούτε ο ίδιος πίστευε την τόσο μεγάλη εξέλιξη - βελτίωση και βαθμολογική απόδοση της ομάδας στον πρώτο γύρο ή τουλάχιστον έτσι είχε ειπωθεί. Ότι τον στόχο τον είχε θέσει στην «διεκδίκηση με αξιώσεις» και ότι φέτος θα πήγαινε να «χτυπήσει» και να πάρει το Πρωτάθλημα, βάσει σχεδιασμού πάντα. Όπως ήρθαν τα πράγματα κανένας δεν θα έλεγε «όχι» στο Πρωτάθλημα, αλίμονο. Όμως η τελική έκβαση έβαλε nitro στο καύσιμο του οργανισμού, λέγε με #greengrit και φέτος τα πράγματα έχουν «αγριέψει», το μάτι της Thundera γυαλίζει ακόμα πιο πολύ (γέλια)
Εδώ μπαίνει το «όχι», γιατί το process όπως είπαμε είναι σε πλήρη εξέλιξη, άν αυτό δεν είναι πλεονασμός (γέλια). Πολλά γέλια έχουμε σήμερα, μάλλον θα φταίνε οι 2 καφέδες πρωινιάτικα και κάποια turns of events…
Συνεχίζω, «όχι» λοιπόν, γιατί η μηχανή είναι πλέον ρονταρισμένη, γιατί αυτό είναι η ομάδα του Majstor με το positional play, μια καλοκουρδισμένη μηχανή που τουικάρεται αναλόγως την πίστα, μπαίνουν βγαίνουν γρανάζια, άλλα πάνε συνεργείο, sorry Maga σε λατρεύω για το ποδοσφαιρικό σου «είναι» και όχι μόνο) και η αλήθεια είναι ποιά; Ότι δεν αλλάζουν και πολλά.
Εκπληκτικό;
Έτσι είναι οι στρωμένες ομάδες, όλοι αυτό ψάχνουν, οι ποδοσφαιράνθρωποι τουλάχιστον, αλλά αυτό θέλει σχέδιο, κόπο και ΧΡΟΝΟ να αποκτήσει η ομάδα συνοχή. Άτιμο πράγμα η παρεγκεφαλίδα… και το αφήνω εδώ (γέλια)
Σε αυτό το σημείο επιθυμώ σφοδρά να σας κατακλύσω με δεδομένα, δεν θα το κάνω όπως ακριβώς το θέλω, αλλά θα αναφερθώ επιλεκτικά, τα υπόλοιπα τα αφήνω στους ειδικούς (ωραίο θέμα by the way), εγώ είμαι απλά ένα μάτι με ένα νιονιό που προσπαθεί να σκέφτεται και λέω…
Δεν θα μπω αναλυτικά σε νούμερα θα πω όμως πως ο Παναθηναϊκός του coach Γιοβάνοβιτς, έχει πλέον σε πολύ υψηλά επίπεδα απόδοσης το δικό του παιχνίδι, το επιβάλλει, όπου μπορεί, σε όποιο επίπεδο κι άν κληθεί να παίξει, αυτά είναι άλλωστε λόγια του ίδιου του Ιβάν.
Αυτό δεν αλλάζει, δεν παρεκκλίνει , οι βασικές αρχές είναι οι ίδιες. Ποιά είναι τα αποτελέσματα;
Άντε πάμε να τα πω όλα, άν τα θυμηθώ (γέλια)
Συντριπτική κατοχή, σε ποσοστά κοντά στο 70-30, ακόμα και 75-25 μέσα - έξω στο Πρωτάθλημα σε βαθμό που πλέον οι ομάδες κατεβαίνουν να τον αντιμετωπίσουν με σκοπό να αντέξουν τους κραδασμούς από τα κενά αέρος που θα συναντήσουν κατά τη διάρκεια του ματς και να μην «φουντάρουν». Τελευταίο παράδειγμα η Κηφισιά του Αναστασίου, ενός σοβαρού προπονητή μαθημένου στην Ολλανδία των αρχών του ποδοσφαίρου, που όπου πήγε προσπάθησε να βάλει σωστές βασεις λειτουργίας με ό,τι μέσα είχε στην διάθεσή του από άποψης roster.
Ο Αναστασίου λοιπόν κατέβηκε με την ομάδα σε χαμηλό block που λένε και οι επαΐοντες και τον Τετέι σε ρόλο «μόνος μου και όλοι σας» με σκοπό να τρέξει την μπάλα με 2-3 κρεμασμένους επάνω του σαν εκπαιδευτής K9 (γέλια). Μία φορά τα κατάφερε κιόλας και παραλίγο να μπει και γκολ, αλλά αυτό θα συμβεί στο ποδόσφαιρο, όπως συνέβη και πέρσι με τον ΟΦΗ ας πούμε. Το θέμα είναι να λειτουργεί σωστά το αμυντικό transition, που λειτουργεί, τώρα άν θα καταφέρουν να ανακόψουν την αντεπίθεση οι παίχτες που είναι στις σωστές θέσεις σε επίθεση και άμυνα μετέπειτα είναι και θέμα προσωπικής εμπλοκής, διάθεσης, aggression, physicality. Γνωρίζοντας την φύση της ομάδας και πώς εκείνη έχει δομηθεί κλίνει πιο πολύ προς το τεχνικό κομμάτι, δεν «δαγκώνει» τόσο όσο οι ΑΕΚ, στα χαφ ας πούμε, αλλά αυτό δεν είναι κάτι πρωτάκουστο. Θα ήταν ευχής έργον να είχαμε έναν δυναμικό κόφτη στη μεσαία γραμμή, έναν πιο «κοντρολαρισμένο» Τσόκαι (γέλια) ή έναν τύπου Κουρμπέλη ή έναν καλό Βιλένα, να βοηθάει τον Τσέριν σε αυτό το κομμάτι. Παρένθεση ο Τσέριν είναι αυτό που οι πολλοί ζητούν να αποκτήσει η ομάδα ένα πολυεργαλείο 8αρι, έχει και σουτ και όταν/μόλις ωριμάσει στην θέση και (άν μπορεί να) σταθεροποιήσει την απόδοσή του θα υπηρετήσει ακόμα καλύτερα αυτόν τον ρόλο. Είναι ο παίχτης στο πρόσωπο του οποίου ο coach είδε τον εκφραστή του ρόλου που του έλλειπε όταν είχαμε στην 11αδα τον Αλεξανδρόπουλο, καθαρά ποδοσφαιρικά έκρινε ότι δεν μπορούσε να τον υπηρετήσει. Γιατί έχανε την μπάλα σε κρίσιμους χώρους στο γήπεδο, σε κρίσιμες φάσεις στην ανάπτυξη κλπ
Ο Σωτήρης ήταν η αδυναμία μου κι εγώ στενοχωρήθηκα όταν τον δώσαμε, αλλά τελικά είχε άδικο στην (αντικειμενική) κρίση του ο Ιβάν; Ρητορικό το ερώτημα νομίζω. Κάθε μέρα του δίνω και πιο πολύ δίκιο (και) σε αυτό. Ανοίγοντας την κουβέντα συμπληρώνουμε κομμάτια που σχετίζονται μεταξύ τους. Ξέρω είναι 1000αρι και βάλε το puzzle.
Λοιπόν κατέβηκε «όλοι πίσω» ο Αναστασίου, γιατί δεν μπορούσε αλλιώς. Ο (άσπονδος) φίλος μου ο Μπράτσος, τα ίδια, καλά αυτός δεν ήθελε και πολύ… Ο Ράσταβατς τα ίδια, καλά κι αυτός είναι «καταστροφέας». Ο Λουτσέσκου που δεν θα αναφερθώ στα υπόλοιπα, αλλά στο αμιγώς προπονητικό κάνει πολύ καλή και άρτια δουλειά στην ανάπτυξη και αυτό φαίνεται πλέον πολύ συχνά με εμφατικό τρόπο, δείτε το 3ο γκολ στο Καραϊσκάκης, ένα ποίημα, ομαδικής δημιουργίας! Απλά τέλειο! Ο Λουτσέσκου λοιπόν κατέβηκε κι αυτός «σφιχτά» στην Λεωφόρο, γιατί; Γιατί μόνο έτσι μπορεί με αυτόν τον Παναθηναϊκό, που υπαγορεύει τον ρυθμό και θυμίζει ταυρομάχο, μέχρι να καταφέρει τα καίρια πλήγματα στην δύσμοιρη άμυνα που αντιμετωπίζει.
Πώς οφείλουμε να κρίνουμε το παιχνίδι που παρακολουθούμε; Προσωπικά κρίνω από την εμφάνιση αμιγώς. Το αποτέλεσμα άν είναι «λειτουργική» η εμφάνιση θα έρθει ως φυσική συνέχεια τις περισσότερες φορές. Το αντίθετο άν συμβεί, όπως με τον ΠΑΟΚ φέτος, δεν θα αλλάξω την γνώμη μου. Μικρές λεπτομέρειες όπως έχουμε ξαναπεί, κακές αποφάσεις ή λάθη μπορεί να κρίνουν τελικώς την αναμέτρηση. Αυτό είναι θέμα και μέρας και συγκέντρωσης και συγκρότησης μέσα σε έναν αγώνα που συμμετέχουν ανθρώπινοι οργανισμοί με έντονο τον παράγοντα της ψυχολογίας, όπως η αυτοπεποίθηση που αποπνέει μια ομάδα σε μια σειρά αγώνων και ό,τι κάνει της βγαίνει ή όταν η ομάδα είναι «σε κακό φεγγάρι» και δεν της πιάνει τίποτα και στην ουσία μόνη της υπονομεύει την απόδοσή της. Άρα αυτό δεν θα επηρεάσει την κρίση μου.
Βλέπω λοιπόν από την αρχή της χρονιάς ένα πλάνο σε πλήρη εξέλιξη και με συνεχή σταθερή άνοδο στην απόδοση, όσον αυτό αφορά τα δύσκολα κομμάτια όπως την ανάπτυξη και την επιθετική δημιουργία. Γίνεται πιο πολύπλευρη η δυνατότητα απειλής μας, λαμβάνοντας υπόψην και τον κομβικό τραυματισμό του Μάγκνουσον. Βρήκε «αλλά κόλπα» ο Majstor και μας έχει πλέον και μιζεριάζουμε, όσοι το κάνουμε (πληθυντικός ευγένειας) με το ότι κερδίζουμε στην κακή μας μέρα με «όχι και τόσο καλή απόδοση» ή «μόνο με ένα γκολ διαφορά» κλπ. Μπάλα είναι θα υπάρξουν και αυτές οι μέρες, όλες οι ομάδες έχουν τέτοιες μέρες «στη δουλειά», αλλά όταν τραβήξεις μια γραμμή και ενώσεις τις γραμμούλες βλέπεις, με μεταπτώσεις μεν, αλλά ένα σταθερά ανοδικό, πολύ ανοδικό trajectory…
Σε αυτό αναφέρομαι λοιπόν, δεν θα μπω στην διαδικασία της σύγκρισης, με τον «ανταγωνισμό», γιατί δεν με ενδιαφέρει, μπορεί να ρίξω μια ματιά σε ένα derby, αλλά όταν με «χορταίνει» αυτό που βλέπω από την ομάδα μου, δεν κοιτάω τί κάνουν ή τί δεν κάνουν οι άλλοι. Δεν μπαίνω στην διαδικασία της σύγκρισης. Δουλεύω σε ποδοσφαιρικά πρότυπα; Είμαι στο σωστό μονοπάτι; Μου αρκεί. Μετά κάνω «φέέέέέτα», όποιος κατάλαβε, κατάλαβε (πάλι γέλια)
Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Μα χάρις στον γαμημένο τον Ιβάν! Πρέπει αυτό να μας κάνει δογματιστές ή cultists; Μόνο του ποδοσφαίρου και του (κάλλους) του αθλήματος, εκεί το δέχομαι. Ναι, είμαι ένας “hooligan” του ποδοσφαίρου, ένας #ταλΙΒΑΝ. «Τιμή μου και καμάρι μου» απαντώ. Όχι προσωπολάτρης, αλλά «θεσμολάτρης», πάντα με αυτούς που υπηρετούν το άθλημα με ήθος και το βοηθούν να εξελιχθεί και να προοδεύσει, βασανίζοντας το μυαλουδάκι τους. Να αγαπάτε τους ανθρώπους που προσπαθούν να φτιάξουν ένα καλύτερο αύριο, με μεράκι, σε οποιονδηποτε τομέα, από το μετερίζι τους πάντα, σημαντικό ή ασήμαντο. Σε αυτό το σημείο περνάμε στο επόμενο μεγάλο θέμα, που θα αναπτύξουμε προσεχώς, το οποίο θίξαμε εχθές στο space, «τί θα γίνει δηλαδή (ότ)αν αποχωρήσει ο Ιβάν»…
Βασικά δεν θέλω να το σκέφτομαι, για όλους τους παραπάνω λόγους που ανέπτυξα και με θλίβει και μόνο η αναφορά, ελπίζω λοιπόν να είναι σε φιλολογικό επίπεδο η συζήτηση, γιατί ως κύριο επιχείρημα προτάχθηκε η απώλεια του Πρωταθλήματος φέτος από την ομάδα, που προσωπικά δεν θεωρώ, ποδοσφαιρικά, το πιο πιθανό σενάριο. Το αντίθετο μάλιστα…
Εδώ να ευχαριστήσω έναν φίλο από τα σοσιαλ που με τον δομημένο λόγο του μου «χάρισε» την έμπνευση για αυτόν τον υπέροχο τίτλο, όπου οι Λωτοφάγοι είναι όσοι τρώνε το παραμύθι από τα main stream media… Το όνομά του είναι @Greenberet1966, «κατά κόσμον» Χαΐνης. Χαΐνη thanks man.
Αυτά, για σήμερα, δεν ήταν και λίγα, τροφή για σκέψη, τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου,
ο δικός σας Desperado 🥷☘️
ΥΓ: Δεσμεύομαι να αναφερθώ σε περισσότερους αριθμούς για να τεκμηριώσω τα λεγόμενά μου, άν και νομίζω ότι είναι αυταπόδεικτο από την εικόνα της ομάδας φέτος, τα γκολ, την (ουσιώδη) κατοχή, την παρουσία στην αντίπαλη περιοχή, τις πάσες στα μεσοδιαστήματα κλπ
Anyway σας τους χρωστάω.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου