Γεια σας κι από Desperado και χρόνια πολλά! Ξέρετε ποιά είναι η φάση; Είμαι πάλι εδώ και γράφω, γιατί γουστάρω. Για τί θα γράψω; Αυτή είναι η φάση, αυτήν την φορά δεν ξέρω, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας, γιατί γουστάρω. Γι’ αυτό, γιατί γουστάρω να γράφω. Δεν χρειάζεται να υπάρχει πάντα κάποιος λόγος για να κάνεις κάτι, αρκεί να σε γεμίζει και «τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Καλώς ήρθατε λοιπόν στο Καφέ Βαν Ντάικ, προσδεθείτε και φύγαμε, για όπου…
Πάμε!
Πρώτα δεν θα ασχοληθώ ιδιαίτερα με τα πρόσφατα γεγονότα στο ντέρμπι, γιατί δεν θεωρώ ότι χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης, για τα εξωαγωνιστικά μιλάω… Με μερικά ρητορικά ερωτήματα προχωράω παρακάτω.
Αξίζει να το συζητάμε;
Ως πότε θα επικρατούσε κλίμα τρομοκρατίας εκεί μέσα ή και σε «έκτακτα» venues με τους ίδιους «οικοδεσπότες»;
Έπρεπε να χυθεί αίμα για να σταματήσει αυτή η αηδία;
Αυτό που έγινε πριν 20 χρόνια στην Ριζούπολη έλαβε ένα τέλος την Κυριακή με ένα τρόπο φυσικής εξέλιξης, η ίδια η ποδοσφαιρική πραγματικότητα «ξέρασε» την πρόθεση επιβολής με μέσα όπως laser και ΑΚ ή όπως αλλιώς λένε όλα αυτά τα «μέσα» ανορθόδοξου πολέμου.
Έτσι ένα τυχαίο γεγονός τραυματισμού ενός ποδοσφαιριστή, που προκλήθηκε φυσικά από αυτές τις «ομορφιές», έφερε την αποκατάσταση της τάξης και ελπίζω να μπορέσουμε να δούμε μπάλα στα επόμενα ντέρμπι, όπως βλέπουμε και στα ευρωπαϊκά ματς που όλοι είναι «κυρίες»…
Το κλείνω λέγοντας πως laser, φλόμπερ, ΑΚ και λοιπά μέσα ανήκουν στον πόλεμο, όχι στο ποδόσφαιρο.
Δεν θα ξανασχοληθώ, γιατί κουράστηκα, ακόμα και να περιμένω 10 λεπτά να διαλυθεί το ντουμάνι από τα καπνογόνα εμένα με κουράζει, γιατί χάνεται άν υπάρχει οποίο momentum στο παιχνίδι και άν προσέξετε παντού η μπάλα κυλάει, δίνονται λίγα φάουλ κι έτσι αποκτάται ρυθμός και βλέπει ο κόσμος ωραία ματς.
Θα σταθώ μόνο σε κάτι που αξίζει αναφοράς. Μου προξενεί αλγεινή εντύπωση η εκφορά δημοσίου λόγου που ειρωνεύεται και χλευάζει άνθρωπο που είναι πιθανόν να έχει τραυματιστεί. Μιλάμε πια για απανθρωπιά και κάτι παραπάνω…
Πάμε στα εντός γηπέδου. Ωραίο ματς είδαμε και την Κυριακή, μέχρι την διακοπή, με τον coach να κάνει, σαν Majstor «μαγικά» πράγματα, καθρεφτίζοντας παίκτες στις πλευρές και κάνοντας ένα παιχνίδι όχι statement, αλλά tactical domination, στο οποίο «ευτυχώς δεν έπαθαν και τίποτα» στον Ολυμπιακό στο πρώτο ημίχρονο, καθώς η εικόνα ήταν της αγελάδας που μπαίνει στο ποτάμι ανυποψίαστη για τα piranhas που είναι έτοιμα να την «πετσοκόψουν», όπως το αφελές κέντρο που κατέβασε ο Ίβηρας απέναντι στα «ορκισμένα commando» του Ιβάν.
Anyway αυτά έχουν αναλυθεί η εικόνα που μένει είναι μιας κυριαρχικής εμφάνισης που δείχνει τον δρόμο που έχει διανύσει η ομάδα που μπορεί πλέον «πατώντας ένα κουμπί» να υπηρετήσει και αλλά πλάνα, που η πλειοψηφία των φίλων της «δεν της το ‘χε»…
Έχουμε λοιπόν να περιμένουμε κι αλλά πράγματα, απ´ την ομάδα που οραματίζεται ο Ιβάν. Την ομάδα που μας έχει φτάσει να βλέπουμε μια εμφάνισή της όπως στο παιχνίδι της Πέμπτης με την Ρεν, που έκανε πολλές ευκαιρίες, δέχτηκε σε καίρια χρονικά σημεία τα γκολ, από μια γυμνασμένη, δυνατή και σε υψηλό τεχνικό ατομικό επίπεδο ομάδα, συμπαγή, δουλεμένη στο επιθετικό transition και να ζητάμε πιο πολλά. Να θέλουμε τη νίκη, όπως την πήραμε με εμφανισάρες με Μαρσέιγ και Βιγιαρεάλ. Αυτό σημαίνει «ανεβάζω επίπεδο την ομάδα» και θυμίζει τα παλιότερα ένδοξα ευρωπαϊκά χρόνια, το ´πε και το ´κανε ο Γιοβάνοβιτς που αποτίναξε από την ομάδα τον «ραγιαδισμό» και την ηττοπάθεια και προχωράει όπως το τραίνο στις ράγες το πλάνο του.
Περνάω στο επόμενο θέμα. Το πρόσφατο «ξύλο» που έφαγα στο σκάκι τις τελευταίες μέρες με οδήγησε σε ένα χρηστικό συμπέρασμα που βρίσκει εφαρμογή σε όλες τις δραστηριότητες, ενδεχομένως στην ίδια την ζωή και εξηγούμαι.
Όπως στο σκάκι λοιπόν στο opening κάνεις ανοίγματα και αναπτύσσεις τα κομμάτια σου και αυτό οφείλει να γίνει σταδιακά και με πλάνο - σχέδιο κι άν γίνει άναρχα, βιαστικά και άτακτα ή εξαπολύσεις νωρίτερα του καταλληλότερου timing επίθεση στο τέλος την πληρώνεις ακριβά, έτσι είναι και εδώ, εν προκειμένω, στο ποδόσφαιρο και στην ανάπτυξη της ομάδας ή στο «ξεδίπλωμα» μιας αντεπίθεσης.
Όταν δουλεύεις μεθοδικά και σωστά και «περιμένεις το παιχνίδι να έρθει σε σένα» τότε θα επιτυχείς σίγουρα σε βάθος χρόνου. Το ωραίο με το σκάκι είναι ότι δεν υπεισέρχεται κανένας παράγοντας τυχαιότητας και πιθανοτήτων στην αναμέτρηση με το απέναντι μυαλό, είναι μόνο η σκακιέρα και τα πιόνια τα μέσα για να αναμετρηθείτε στην αρένα σε αυτή την υπέροχη μάχη ευγενούς άμιλλας όπου όποιος διαλέξει το σωστό timing να ανεβάσει το tempo και να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων θα αναδειχθεί νικητής. Αυτό θα γίνει όμως με την κατάλληλη αλληλουχία με σεβασμό στην μεθοδικότητα και την αρτιότητα των επιλογών, όλα είναι θέμα επιλογών, decision making…
Όλα στο ποδόσφαιρο, αλλά και στην ζωή δεν είναι θέμα decision making τελικά;
Εκεί λοιπόν παίρνουμε μαθήματα από τον coach που μας βάζει το ερέθισμα να σκεφτούμε υπολογισμένα, όπως έκανε φτιάχνοντας την ομάδα του Παναθηναϊκού, με σωστή αμυντική λειτουργία και αναβαθμίζοντας το roster βάζοντας φέτος πινελιές επιθετικής έξαρσης και έκρηξης, φτάνοντας στην δημιουργία πολλών γκολ. Όταν επιτύχουμε την αναγκαία ισορροπία στην λειτουργία μας στα νέα επιθετικά «εργοστασιακά δεδομένα» θα έχουμε το επόμενο επίπεδο, θα ανέβουμε level.
Περιμένω να δω αυτήν την μεθοδικότητα συχνότερα όταν βγαίνουμε μπροστά, είτε στο build up, είτε στην κόντρα, με τις σωστές επιλογές, πάσες στους κατάλληλους χώρους για να αξιοποιήσουμε την εδαφική υπέροχη που έχουμε δουλέψει μέσα στα παιχνίδια. Δεν έχω ανησυχία απλά περιμένω να το δω. Όχι άν θα γίνει, αλλά πότε… Μάλλον σύντομα.
Εκεί είναι το κλειδί για την επόμενη πίστα. Η σωστή επιλογή στην προτελευταία και τελευταία πάσα ή επιλογή για σουτ αντί πάσας ή χαμηλής αντί ψηλής σέντρας κλπ. Ok αυτό αποκτάται με τα παιχνίδια και θα κάτσει στο «μυαλό» των παιχτών με τον χρόνο, δεν μένει πολύ ακόμα να το δούμε και να το απολαύσουμε.
Πάνω - κάτω τα ίδια ισχύουν και για τον Παναθηναϊκό του μπάσκετ. Χρόνος χρειάζεται για να βρουν οι παίκτες τους ρόλους τους και τα πατήματά τους. Ας πω και δυό λόγια για κάθε παίκτη ξεχωριστά, μονολεκτικά, αλλά αρκετά γλαφυρά και περιγραφικά.
Άλλη ομάδα με Μήτογλου, ο οποίος έδειξε πόσο έλλειψε στην αρχή της σεζόν. Ο Πολωνός θέλει χρόνο, αλλά έχει πολύ ποιότητα, πλαστικότητα, πολλές κινήσεις για να βάλει την μπάλα στο καλάθι, αλλά και τρίποντο. Αμυντικά επίσης έχει δυνατότητες, του λείπει όγκος, αλλά είναι και θέμα κορμιού αυτό. Γι’ αυτό έχει Λεσσόρ που ήδη άρχισε να κάνει τα double-double σε σταθερή βάση και Κωστακούνμπο που προσωπικά μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση πρόπερσι στο ΟΑΚΑ με την Βιλερμπάν που μας είχε κάνει στο πρώτο ημίχρονο μεγάλη ζημιά με τάπες και καρφώματα. Αυτά που κάνει με συνέπεια και φέτος, έχει μεγάλο περιθώριο εξέλιξης και δίψα να πετύχει. Λίγο κρύο αίμα μέσα στα ματς του λείπει, να μην έχει άσκοπες διενέξεις και χάνει το μυαλό του, γιατί αδικείται η προσπάθειά του και η συνολική εικόνα του.
Πολύ καλός και συνέχεια βελτιούμενος ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης που έχει πάθος να παίξει σκυλίσια άμυνα, βελτίωση στο σουτ θέλει. Ο Βιλντόζα είναι top class και θα το δείξει, έχει την νοοτροπία που χρειάζεται μια ομάδα για να γίνει νικήτρια, όπως και ο Σλούκας και ο Χουάντσο, δεν χωράει πολύ κουβέντα για το άν είναι παιχταράδες, όποιος τα λέει αυτά μάλλον δεν έχει πιάσει μπάλα στα χέρια ποτέ.
Η προσωπική μου καψούρα είναι ο Γκάι, κλασικοί σουτέρ είναι η αδυναμία μου και χαίρομαι που και ο Γκριγκόνις φέτος είναι στα νερά του και την comfort zone του στο ρόλο του στην ομάδα. Ο Γκραντ έχει μπασκετικό DNA και δείχνει να βρίσκει επίσης τον ρόλο του στην ομάδα, σαν glue guy κατά την γνώμη μου, δένοντας τα κομμάτια των κοντών σε άμυνα και επίθεση, όπου διαθέτει πολύ ποιότητα και στον ένας-με-έναν. Η ομάδα είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια βελτίωσης από το ματς με την Μακάμπι που έχασε, γιατί ακόμα δεν έχει την κυνικότητα και το «καθαρό μυαλό» να τελειώσει παιχνίδια στη παράταση, αλλά και μια αφέλεια που παρουσίασε και χθες στο τελευταίο μέρος του αγώνα που αντί να διατηρήσει το προβάδισμα με επιλογή επιθέσεων κοντά στο καλάθι πήγε σε γρήγορα τρίποντα με υψηλή πιθανότητα να χάσει το σουτ και να φάει άμεση αντεπίθεση επιτρέποντας στον αντίπαλο να πλησιάσει στο σκορ, χωρίς μάλιστα να κυλήσει χρόνος, καθαρή αυτοχειρία δηλαδή…
Τον Μωραΐτη τον πιστεύω, αλλά δεν ξέρω άν θα βρει τον χώρο του στο rotation, ο μικρός ο Σάμο μ’ αρέσει, αλλά θέλει πολλή δουλειά και σωματικά, που θα γίνει, ο Αβδάλας ακόμα πιο πολύ, μου θυμίζει έναν νεαρότερο Χεζόνια στην «κοψιά», ακόμα και στις κάλτσες (γέλια)
Αυτά τα παιδιά καλό είναι να κοιτάνε πώς δουλεύει ο Μαντζούκας και ο Χουγκάζ ενδεχομένως που μ´ αρέσουν επίσης οι κινήσεις του και θα τα καταφέρουν αργά η γρήγορα.
Για τις επικείμενες μεταγραφές θα τις δούμε, ο Παπαπέτρου έδειχνε να ωριμάζει ακόμα πιο πολύ το παιχνίδι του, αλλά δεν πρόλαβε να βρει ρυθμό, έχει πάντως να παίξει ρόλο και μέσα στα αποδυτήρια, αλλά και στο γήπεδο όταν επιστρέψει.
Το κλείνω εδώ και ελπίζω την επόμενη φορά να έχω υλικό για όποιον του αρέσει το σκάκι, θα πούμε πιο πολλά στο μέλλον, που μάλλον θα σας κάνουν να το αγαπήσετε κι εσείς, ορισμένοι τουλάχιστον. Όσοι δεν ενδιαφέρεστε θα έχω προειδοποιήσει μην ανησυχείτε (γέλια)
Τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μου,
Desperado ☘️
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου