Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε την προετοιμασία του και ενώ δεν μπορούμε να βγάλουμε σοβαρα συμπεράσματα η ομάδα δείχνει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο από τα προηγούμενα χρόνια και αυτό φαίνεται κυρίως από τον ρόλο και την απόδοση που δείχνει να έχει ο Μαριους Γκριγκονις.
Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε τι μπορεί να κάνει στο γήπεδο ο λιθουανός πρώην σταρ της Ζαλγκίρις, σε αντίθεση με το περσινό coaching staff νομίζω οι περισσότεροι ξέρετε τα χαρακτηριστικά του. Έτσι και αλλιώς αυτή η στήλη δεν δημιουργήθηκε για να σας αναλύσει θέματα που είναι γνωστά αλλά για να σας δώσει μια διαφορετική οπτική από την συνηθισμένη.
Ο Γκριγκονις λοιπόν, είναι ένα από τα πολλά θύματα της έλλειψης πλάνου που υπήρχε στον οργανισμό τα τελευταία χρόνια είτε αυτό συνέβαινε λόγω χαμηλού μπάτζετ είτε λόγω αδυναμίας κατανόησης της πραγματικότητας (Ραντονιτς, Πεδουλάκης).
Ακούμε συνέχεια ότι ο ίδιος ο Μάριους δεν ήταν σε καλή κατάσταση ή ότι τελικά είναι υπερεκτιμημένος. Η αλήθεια είναι μία! Ο Παναθηναϊκός του έδωσε λάθος ρόλο στα αποδυτήρια αλλά και λάθος στόχευση μέσα στο παρκέ. Συγκεκριμένα, μιλάμε για ένα παιδι που δεν έχει ούτε δυνατό κορμό ούτε πολλά αθλητικά προσόντα. Αυτα τα δύο disadvantages καθιστούν τον ίδιο τον παίχτη μέτριο αμυντικό, μέτριο slasher και ακίνδυνο στο 1v1. Επίσης ποτέ του δεν ήταν ο καθαρός ηγέτης της ομάδας. Στην Ζαλγκίρις ήταν σημαντικός αλλά το σύνολο ήταν πιο σημαντικό από οποιαδήποτε πρόσωπο ενώ στην ΤΣΣΚΑ κατανοούμε όλοι ότι ήταν τριτο-τεταρτος στην ιεραρχία.
Αυτά τα αρνητικά χαρακτηριστικά δεν επισκιάζουν την ποιότητα του παίχτη όταν ξέρεις πως να τον χειριστείς. Αλλά όπως σε όλους τους παίχτες έτσι και σε αυτή την περίπτωση όταν κάποιος ζητάει από ένα παίχτη να κάνει πράγματα στο γήπεδο που δεν γνωρίζει τότε θα είναι ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΤΟΥ που έχει στο παιχνίδι του. Έτσι πέρυσι ο παίχτης ήταν μέτριος και στα spot up τρίποντα και στις βολές που πριν πατήσει Ελλάδα έπρεπε να γκρεμιστεί κάποιος φούρνος για να χάσει αλλά και στην δημιουργία που ειδικά στην Ζαλγκίρις ήταν πολλές φορές δεύτερος πόλος.
Αυτό το φαινόμενο είναι ξεκάθαρα ψυχολογικό και το έχουμε δει σε πάρα πολλούς παίχτες όπως ο Paris Lee και ο Sant Roos που επειδή έπρεπε να κάνουν πολύ δουλειά και επιθετικά δεν μπορούσαν να αποδώσουν όπως έπρεπε στο πραγματικό τους πλεονέκτημα που είναι η άμυνα. Ακόμα ένα παράδειγμα ήταν ο Μαουρίτσιο στο ποδόσφαιρο που την εποχή που ο Μπολονι ήταν προπονητής του ζητούσε να τρέχει να καλύψει χώρους, να επιτεθεί ψηλά στο γήπεδο να ηγηθεί όλης της ομάδας και το βασικό του πλεονέκτημα που ήταν η δημιουργία και η σίγουρη πάσα φαινόταν πια σαν μειονέκτημα.
Εν κατακλείδι, το ότι κάποιος είναι καλός παίχτης δεν σημαίνει απολύτως τίποτα και για αυτό τον λόγο συνέχεια ζητάμε υψηλού επιπέδου scouting που εκτός από παίχτες λαχεία μπορει να σου βρει τους κατάλληλους για τον κατάλληλο ρόλο και το κατάλληλο στιλ παιχνιδιού που θες να παίξεις.
Καλή μπασκετική χρόνια να έχουμε! 🏀💚
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου