Μία από τις χειρότερες σεζόν (αν όχι η χειρότερη) στην σύγχρονη ιστορία του μπασκετικού τμήματος επιτέλους τελείωσε. Και παρόλο που η παραπάνω πρόταση μάλλον τα συνοψίζει όλα , θα επιχειρήσουμε να κάνουμε έναν συνολικό απολογισμό.
Ελληνικό Πρωτάθλημα
Με το τέλος των τελικών σφραγίστηκε και τυπικά η κατάκτηση της 2ης θέσης όπως περιμέναμε. Η κανονική σεζόν βρήκε την ομάδα σε σύνολο 22 παιχνιδιών να τερματίζει 2η με ρεκόρ 16-6 πίσω από τον αήττητο Ολυμπιακό και μόλις 2 νίκες μπροστά από το 3ο Περιστέρι.
Και αν όπως περιμέναμε στον πρώτο γύρο των Play-off η ομάδα πέρασε αέρα το εμπόδιο του Κολοσσού με 2-0 νίκες , στα ημιτελικά τα βρήκε σκούρα και παραλίγο να έγραφε με μαύρα γράμματα ιστορία καταφέρνοντας να πάει σε 5 παιχνίδια για τα καταφέρει να προκριθεί (3-2) από το αξιόμαχο και καλοδουλεμένο σύνολο του Περιστερίου του Βασίλη Σπανούλη.
Οι τελικοί με τον Ολυμπιακό ήταν θεωρητικά μια τυπική διαδικασία. Και μετά το 2ο παιχνίδι που ο Ολυμπιακός βρήκε τον εαυτό του όντως έτσι εξελίχθηκαν. Το γεγονός ότι τα 2 πρώτα παιχνίδια ήταν οριακά και θα μπορούσε η ομάδα να είναι ακόμα και στο 2-0 ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ο τελευταίος τελικός ήταν ντροπή για όλους. Πρώτα από όλους για τους παίχτες και την διοίκηση που διασύρθηκαν με τέτοιο σκορ και μάλιστα εντός έδρας. Και ταυτόχρονα για την μερίδα του κόσμου που προχώρησε στα επεισόδια. Ας φροντίσει η διοίκηση στην νέα σελίδα που φαίνεται να γυρνάει η ομάδα να κρατήσει μακριά από το ΟΑΚΑ τέτοια φαινόμενα βίας.
Euroleague
Και αν το ελληνικό πρωτάθλημα είναι 2 ταχυτήτων και η 2η θέση ήταν αναμενόμενη, στην Euroleague αυτό δεν ισχύει. Το επίπεδο είναι τέτοιο που μετά από μία ολόκληρη σεζόν το καλύτερο που κατάφερε η ομάδα ήταν να τερματίσει μία θέση πριν από το τέλος(9-23) στο οποίο βρέθηκε η Βιλερμπάν. Ακόμα και αν δεν ίσχυε η τιμωρία που μας επιβλήθηκε για παράβαση του Financial Fair Play , η κατάταξη δεν θα είχε μεγάλη διαφορά.
Πλήρως απογοητευτικό αποτέλεσμα σε μία χρονιά που ξεκίνησε με περισσότερες ελπίδες. Αλλά ο κάκιστος σχεδιασμός και διαχείριση ήταν αυτά που χαρακτηρίζουν την φετινή ομάδα. Καταμερισμό ευθυνών έχουμε κάνει αρκετές φορές δεν θα αναλωθώ σε αυτό ξανά σήμερα.
Δεν ξεχνάω και τους άλλους 2 στόχους που είχαμε για φέτος και μετρήσαμε ισάριθμες ήττες από τον Ολυμπιακό. Το super cup της Ρόδου και τον τελικό του κυπέλλου.
Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στην πρώτη χρονιά που ο μπασκετικός Παναθηναϊκός δεν κατέκτησε ούτε έναν τίτλο σε μία σεζόν από το μακρινό 1996. Τον Μάρτιο εκείνης της χρονιάς με νίκη επί του Ηρακλή στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας ξεκινούσε ένα σερί (Για όσους αρέσκονται να μετράνε σερί....) που όμοιο του δεν έχει ξαναγίνει. Από τότε κάθε χρονιά το μπασκετικό τμήμα πανηγύριζε τουλάχιστον έναν τίτλο, καθιστώντας το την πιο πετυχημένη ομάδα του ελληνικού αθλητισμού και δίνοντας τον ορισμό στις λέξεις ''δυναστεία'' και ''αυτοκρατορία''.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου